Дзень заняткаў культурнай інтэграцыі ўжо ззаду. У
суботу раніцай я прачнулася з цікаўнасцю, таму што сёння павінны былі пачацца
заняткі музыкай. Я ішла праз сонечны Стары Горад і думала, што гэта будзе за дзень.
Зала Scek была поўная люстэркаў. Мы селі ў
круг, і незаўважная Панi Магда Стэпень на
нашых вачах кожнае імгненне ператваралася у майстра рытму. Было шмат смеху, як
і навукi: мы выбiвалi розныя рытмы, стваралi каноны,
пераймалi жэсты, і нават танчылі кракавяк. Панi Магда ляцела сантыметр ад зямлi. Кружэнне
паміж намі паступова выклікала ў нас пакорнасць, таму што даволі хутка мы
выявілі, што рытм не такая простая і відавочная рэч, якая на першы погляд можа
здавацца.
Пасля абеду мы пачалі першыя заняткi навучання беларускай песні. «Ах, мой Езус» усiм вельмі спадабалася. Было прыгожа і годна, і Света апынулася вельмі добрым
дырыжорам. У канцы курса я ганарылася сабой, што я так хутка навучылася тэксту
і нотам.
Вечарам быў запланаваны выхад на Pascal Schumacher
Quartet канцэрт, які адбыўся ў Старым горадзе ў рамках XIX Міжнароднага джазавага фестывалю пад адкрытым небам. Музыка была прыгожа, а
пад канец дня мы гулялi і елi італьянскае марозіва, таму што Света апошнiя два дня гаварыла толькі пра марозiва.
І гэта толькі пачатак цудоўнага часу, якi быў у рамках гэтага праекта. Я ведала, што будзе выдатна, але я не ведала, што аж так.
Змучаная сесіяй, я вырашала для сябе, цi хопiць у мяне моцы удзельнiчаць у праекце.
Аказалася, што One Voice было менавіта тым, што я хацела ў дадзены момант.
Апошні вобраз, які я памятаю з суботы, 29 чэрвеня,
радасныя вочы Светы,што гледзелi на мяне з-за
вялікіх шарыкаў марожанага.
Maja Kurpiewska
fot. Karina Krystosiak